စူးရွလြန္းလွေသာ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလယာဥ္တစ္စင္းေပၚေရာက္ေနျခင္းပါ။ ေဘးမွာက တရုတ္မေလးတစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလယာဥ္က ဘယ္ကိုသြားမွာလဲလို႔ တရုတ္လိုေမးလိုက္ေတာ့ သူက အေမရိကားကို သြားေနတာလို႔ ရုရွလိုျပန္ေျပာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုန္႔စိမ္းေပါင္းတစ္ထုပ္နဲ႔ မက်ည္းေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို လာခ်တာေတြ႔လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ J-Lo ျဖစ္ေနတယ္။ သူက လိုတာရွိရင္ မွာပါလို႔ ျမန္မာလို႔လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားမလို႔ ဇြန္းနဲ႔ ခရင္းကို ကိုင္ကာရွိေသးတယ္ ေလယာဥ္က သေဘၤာဆိပ္ကမ္းကို လာကပ္တယ္။
ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းေတာ့ အေမရိကားေလဆိပ္မွာ ဆာရီျခံဳထားတဲ႔ ကုလားမေလးေတြ အမ်ားႀကီး လာႀကိဳေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာ္ေဇာနီႀကီးေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း အားလံုးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေလဆိပ္က ထြက္ေတာ့ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးကို အဆင္သင့္ေတြ႔တာနဲ႔ အျမန္ေျပးတက္ၿပီး လုိက္သြားတယ္။ က်ပ္လိုက္တဲ႔ကားဗ်ာ..။ ေျခခ်စရာေတာင္ ေနရာမရွိဘူး။ သြားေနတဲ႔ လမ္းကလည္း ဆိုးမွဆိုး ။ မုန္႔လင္မယားအိုးက အဘားအဘား ေခၚေလာက္တယ္။ စပယ္ယာကလည္း ဆိုးလိုက္တဲ႔ အေပါက္။ ကားေပၚက လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ပီဇာဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ကားေပၚကေန အတင္းတိုးဆင္းမိတယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာလာသလိုလိုဆိုေတာ့ေလ။ ကားေပၚကဆင္းၿပီးေတာ့ ဒီေလာက္က်ပ္တဲ႔ကား ဘာကားပါလိမ္႔လို႔ သိခ်င္တာနဲ႔ ကားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မထသ ၃၉ ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်သြားတယ္။ ျမန္မာနိဳင္ငံမွာဆို ဒီလိုမဟုတ္။
လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပီဇာဆိုင္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိ။ ဆိုင္ရွင္က ၿငီးၿငဴေနတယ္။ ဆိုင္ေရာင္းရတာ အလုပ္မျဖစ္ေၾကာင္း။ ဘာအခြန္ ညာအခြန္ နဲ႔ လာလာေကာက္တာေတြ မ်ားေနေၾကာင္း။ အရင္တုန္းက အေမရိကားနဲ႔ မတူေၾကာင္း။ သူ႕သားႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ခု အရမ္းတိုးတက္လာတဲ႔ ျမန္မာနိဳင္ငံကို လြတ္ဖို႔ စဥ္းစားေနေၾကာင္း။ ခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာနိဳင္ငံကို သြားဖို႔ မလြယ္ေၾကာင္း။ ေအးဂ်င့္ေတြကလည္း စိတ္မခ်ရေၾကာင္း။ အေမရိကားမွာ ရတဲ႔ ၀င္ေငြနဲ႔ မိသားစု စားလို႔မေလာက္ေၾကာင္း။ ခုေနာက္ပိုင္း အေမရိကက လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ျမန္မာနိဳင္ငံကို အထြက္မ်ားေၾကာင္း အမ်ားႀကီးေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေျပာတာကို အီၾကာေကြးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္က်ဆိမ့္ တစ္ခြက္ေသာက္ရင္း နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။
ပီဇာဆိုင္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘက္ကို ေျပးလာေနၾကတယ္။ အေနာက္မွာ ေနတိုးတပ္ဖြဲ႔ေတြက အတင္း လိုက္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွန္းမသိပဲ ေမတၱာသုတ္ကို ရြတ္ေနမိတုန္း စစ္သားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုဂုတ္ကေန လာဆြဲေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို အိုဘားမားနဲ႔ ေတြ႔ခိုင္းတယ္။ အိုဘားမားက မာမူသတင္းေထာက္ႀကီးကို လမ္းမလည္ေကာင္မွာ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ ကၽြန္ေတာ္ပါလို႔ စြပ္စြဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရပ္ကြက္ကေပးတဲ႔ ျပစ္မႈကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကို ျပလိုက္ေတာ့ ျပန္လြတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဆက္သြားရင္းနဲ႔ ဟိုတယ္တစ္ခုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အနားယူခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ဟိုတယ္ေပၚကိုတက္ေတာ့ မီးက ျပတ္သြားတယ္။ ဟိုတယ္က ကုလားေလးေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အေမရိကားမွာ ခု မီးက အလွည့္က်လာေနတယ္လို႔ေျပာတယ္ ဒီေန႔က မီးျပတ္ရက္တဲ႔။ စိတ္ကုန္လိုက္တာဗ်ာ..။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမရိကားမွာ ဒီေလာက္ဆိုးရြားေနတာ မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ျမန္မာနိဳင္ငံကို ျပန္ဖို႔ ပတ္စပို႔သြားလုပ္တယ္။ တိုးလိုက္ရတာဗ်ာ။ ေစာင့္ရတာလည္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ဒါနဲ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုၿပီး IC ရိႈးသြားၾကည့္တယ္။ စင္ေပၚမွာ ဆိုေနသူက ပိုးအိစံ ။ သူက `အခ်စ္ဆိုတာ ရယူျခင္းမွ မဟုတ္ပဲ မဏိစႏၵာ ´လို႔ ဆိုေနတုန္းမွာပဲ မ်ိဳးႀကီးက စင္ေပၚတက္လာၿပီး `ရယူျခင္းမဟုတ္ရင္ အခ်စ္က ဘာလဲ´ ဆိုၿပီး တက္ဆိုၿပီးေတာ့ ထခ်ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဒြးေသသြားခဲ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပတ္စပို႔ရံုးကို ျပန္သြားၿပီး တာ၀န္ရွိသူေတြကို စာအိတ္ေလးေပးလိုက္တာ ပတ္စပို႔တန္းရတာပဲ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အြန္ေစာေလးကို သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဖက္ဖက္ၿပီး ငိုလိုက္တာကို ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္သိမ္႔ရင္း ပုခံုးေလးကို ကိုင္ၿပီး ပါးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ ကပ္လိုက္တုန္း….
ဒံုး……
ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ ေၾကာင္က ဗီဒိုေပၚကေန ခုန္ခ်လိုက္ျခင္းပင္။ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ကေယာက္ကယက္ဆိုတဲ႔ အတိုင္းပဲ။ ဘာေတြ မက္ေနမွန္းလဲမသိ။ အစီအစဥ္လည္း မက်။ အိမ္ကေၾကာင္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားခဲ႔တယ္ဗ်…။ ဘယ့္ႏွယ္ … ေကာင္းခန္းေရာက္မွဗ်ာ။
Mail ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ဟာသေလးပါ။ ။
No comments:
Post a Comment